Fietsen naar het werk

Sinds een week fiets ik ("minä pyöräillen" op z'n Fins) op mijn "Orange bike" naar het werk. Ja, je kunt het nauwelijks uitspreken maar fietsen kan, ook in Finland. En dat moet je hier niet als een sinicure opvatten. De meeste mensen die hier fietsen hebben een sportfiets (mountain of city bike), inclusief de gehele uitrusting. Gewoon relaxed fietsen is een zeldzaamheid. De meeste fietsers dragen dan ook een helm. Iets wat ik, ondanks mijn niet geheel onbevlekt verleden qua valpartijen met de fiets, pertinent weiger. Als Nederlander die sinds z'n 8ste jaar fietst, moet ik toch wat ervaring tentoonspreiden op dit gebied.

De tocht naar mijn werk duurt ongeveer 30 minuten van Helsinki naar Espoo, precies even lang als met het openbaar vervoer. Hij gaat over ietwat geaccidenteerder terrein dan toen ik in Nederland naar ING fietste. Het zijn geen cols, zelfs niet van de vierde categorie, maar toch... een stuk of drie heuveltjes. Het lukt me om ze in de eerste versnelling zonder af te stappen te overmeesteren. Dat levert wel wat extra zweetdruppels op bij aankomst helaas. Maar dat is het wel waard, want je bespaart met zo'n fietstocht al gauw 3,60 euro (spreek je in het Fins trouwens uit als "eeoerooaa")voor een enkele reis. Dat is 7,20 per dag oftewel ruim 36 euro per week. Dus die fiets heb ik er na 7,5 week fietsen al uit...

De tocht gaat door drie wijken (Ullanlinna, Ruoholahti en Lauttasaari), het is een mooie route langs verschillende baaien.



Je hebt twee soorten fietspaden in Finland, een gezamenlijk pad voor voetgangers en fietsers of een pad waarvan de linker- en rechterhelft met een doorgestrokken streep gescheiden zijn voor fietsers en voetgangers. Beide varianten kennen een eigen verkeersbord.

Is er geen fiets- annex voetpad, dan gebruik je gewoon het trottoir (vanwege de veiligheid, op de rijweg word je door te hard rijdende auto's ongetwijfeld onderuit gekacheld). Behalve door voetgangers en fietsers worden de fiets/voetpaden gebruikt door nordic walkers, joggers (vrouwen en mannen, soms al joggend achter de kinderwagen), elektrische rolstollen, skateboarders en skaters die soms ook nog een soort langlaufstokken bij zich hebben om meer vaart te maken. En dan vinden de Finnen fietsen in Amsterdam gevaarlijk...

The Big Apple -2

We logeren in de Chelsea Pines Inn, een homohotel met als thema filmsterren. Wij krijgen de "Kirk Douglas" kamer op de vijfde etage (geen lift!), een klein hok waar net een tweepersoonsbed en een douche in past. Toilet is gemeenschappelijk en op de gang. Maar ja, wel voor het schappelijke prijsje van 95 euro per nacht, inclusief ontbijt in de tuin van het hotel op speciale filmsterren bordjes.

Onze kamer grenst aan die van good old "Rock Hudson", daar heb je wel vijf trappen voor over, toch?

Vrijdagochtend meteen maar de stad in en binnen het uur loop ik al met de eerste boodschappentas. Het zal niet de laatste zijn dat weekend... De Abercrombie & Fitch store lijkt wel Fins met die eland als logo, maar slaat wat door in z'n "consumer experience": veel harde muziek, mannen met blote borst bij de ingang, sportschooltaferelen uit de vorige eeuw als muurschilderingen... een wat hoog "Leni Riefenstahl" gehalte al met al.

Maar ook tijd voor het serieuzere werk. Een fototentoonstelling in de New York Public Library en een bezoek aan Ground Zero. Daar wordt nu weer volop gebouwd, maar je ervaart de impact van de aanslag op veel plekken. In het museum dat aan de aanslag gewijd is, met z'n muren vol foto's, stukken vliegtuig en Japanse kraanvogels ter ere van de slachtoffers. Maar ook op de plek zelf realiseer je nog eens ter dege de omvang van de ramp.

In Central Park ervaar je niet alleen wat New York is, maar ook wie de New Yorkers zijn. Er is niks leuker dan uren in het park op een bankje zitten en kijken, kijken, kijken...

En dan een biertje drinken in Battery Park, kaartjes bestellen voor de Broadway-musical Hairspray en terugwandelen naar het hotel, langs de iconen van gay New York.





Je wordt fysiek wel moe, maar je zintuigen blijven geprikkeld worden door de omgeving. Imposante gebouwen, maar ook verstilde taferelen. Handige parkeeroplossingen en de Amish supermarkt. Broadway en herinneringen aan de gevallen soldaten in Irak. Het is allemaal New York en je raakt er nooit uitgekeken. Wanneer gaan we weer?

Nokia en (the Big) Apple -1

Mijn tweede werkbezoek aan New York sinds ik bij Nokia werk. Aan White Plains om precies te zijn. Want in die plaats in Westchester in de staat New York is het Noordamerikaanse kantoor van Nokia gevestigd. Een wat vreemd bezoek wat eerst een week zou duren, toen helemaal niet door zou gaan en uiteindelijk uitmondde in twee dagen kantoor, gecombineerd met een lang weekend (privé)vakantie in de Big Apple.

Bijna alle Europese collega's die in White Plains werken (voornamelijk bij de corporate staven HR en Finance), wonen ook in deze saaie, maar mooie overloopgemeente ten noorden van de stad New York. Begrijpeljk, alle voorzieningen zijn er voorhanden, van internationale school voor de 'kids' tot golfbaan voor de echtgenote. Maar ik zou het wel weten, met het "Grand Central" op slechts 30 minuten treinen.

Vreemde, maar ook wel opwindende gewaarwording om twee dagen je werkplek te hebben in Amerika. "Remote working" is een heel normaal verschijnsel bij Nokia en ieder kantoor heeft flexibele werkplekken voor medewerkers die "langskomen". White Plains is een mooi kantoor, gelegen in de wijk met alle bedrijven (Corporate Avenue). De inrichting hint duidelijk naar de Finse roots van het bedrijf, met gebruik van veel hout en zelfs stenen.

Enfin, na twee dagen werk (eindmontage van een video die in de VS was opgenomen en geakkordeerd moest worden door een directeur daar), en zware onweersbuien in White Plains te hebben doorstaan (we konden een dag het kantoor niet uit omdat een modderstroom het centrum ontoegankelijk had gemaakt), was het tijd voor Manhattan. Ik had de vrijdag en de maandag vrijgenomen en Ber was ook overgenomen. Lekker een lang weekend samen in de Big Apple. De laatste keer dat we daar waren hebben we nog op het dak van de Twin Towers gestaan...

Maar eerst ook even bij de Flagship Store van Nokia op 5th Avenue langs. Een mooie winkel met de echte "Nokia Experience", maar of dat zoden aan de dijk zet op de Amerikaanse markt? Een paar honderd meter verderop zien we immers de vele satellietwagens van Amerikaanse tv-zenders en lange rijen bij de Apple Store. Het is vrijdag 29 juni: om vijf uur wordt de iPhone gelanceerd!

In het eerste weekend zijn er volgense de media 525.000 iPhones verkocht. De grootste lancering van een elektronisch consumptiegoed ooit in de VS. Nokia maak je borst maar nat...

Juhannus

Het Sint-Jansfeest op 22 juni staat voor de Finnen (en eigenlijk voor alle Scandinaviërs) in het teken van het Midzomernachtfeest. Het is een nationale feestdag en betekent twee dagen vrij (22 en 23). Het is tevens de aftrap voor de grote zomervakantie in de maand juli.

De meeste Finnen gaan met Juhannus een lang weekend naar hun zomerverblijf, meestal in familieverband (de "extended" familie, waarover later een keer meer). Helsinki ligt er dan ook verlaten bij deze dagen. Maar niet getreurd, speciaal voor de mensen (veelal buitenlanders) die in de stad blijven is er een traditionele Juhannus-viering op het eiland Seurasaari. Op dit eiland is het Openluchtmuseum en deze dagen wordt alles uit de kast getrokken wat je maar op folkloristisch gebied kunt bedenken.

Marja, Hannie en Ber waren naar Finland afgereisd om dit avontuur mee te beleven. Maar ik moest zelf het begin van de week werken, maar had wel wat Nokia-feestjes op de agenda. Op maandag een "Values" workshop in het Gallen-Kallela museum in Espoo, met een afsluitend etentje bij mijn baas, David, thuis die in Vantaa woont. Op dinsdag een brunch met boottocht om de succesvolle strategiedagen te vieren en dan op woensdag het grootste personeelsfeest van het jaar: de Kesäjuhlat, oftewel het Zomerfeest!

In een groot park achter het Centraal Station eerst allemaal optredens van "grootheden" uit de Finse Idols-competitie en een toespraak van onze CEO natuurlijk, een erg luchtige gelukkig. Verder veel drinken en veel eten. Maar de echte lol begon pas tijdens de afterparty, die in het Kaivopuisto-park vlakbij mijn huis was en die doorging tot in de kleine midzomeruurtjes.

Nadat Ber en Hannie in het begin van de week hun eigen programma hebben afgewerkt - dagje Tallin, dagje fietsen huren -, kunnen we vanaf de 21ste met z'n vieren optrekken, want Marja is inmiddels ook gearriveerd. Eerst lekker uit eten bij een van de geweldige Russische restaurants in Helsinki: Shashlik.

Met live muziek aan tafel en een ober die wel wat weg had van John Cleese en dat alles in een Russisch romantische entourage (zelfs het toilet, zie hieronder de foto meest rechts). Eigenlijk meer iets voor een koude winteravond, maar toch erg vermakelijk (en lekker eten!).

Om het eten wat te laten zakken, maken we nog een avondwandeling langs de kust.

De 22ste beginnen we met een boottocht in de baaien rond Helsinki. Voor Juhannus is de boot speciaal versierd met berkentakken, die veel mensen ook thuis (in het zomerhuis) naast de voordeur hebben hangen. Na het boottochtje nog even kijken of de Russische kathedraal open is, die dankzij het zomerzonnetje, z'n koepeltjes overdreven laat schitteren.

En dan op naar het echte Juhannus-gebeuren op Seurasaari. Via een loopbrug bereik je het eiland en raak je direct gefascineerd door een heel scala aan oude ambachten.

Het traditionele Midzomernachtfestival, dat sinds 1956 hier wordt gevierd, wordt begeleid door veel folklore. Een speciale traditie op Seurasaari is een paar dat op deze dag in het huwelijk treedt in het Karuna-kerkje op het eiland en daarna met hun bruidswals het dansfestijn opent. Vervolgens gaan ze aan boord van een roeiboot en worden ze door de roeiers in traditionele kostuums naar de 12 meter hoge vuurstapel gevaren. Om 22.00 uur precies ontvlammen ze dan het grootste vreugdevuur, terwijl het publiek het Suvivirsi begint te zingen, een traditioneel midzomernachtlied.







Hoewel hier louter voor de folklore en voor het toeristenpubliek uitgevoerd, komen de tradities wel degelijk voort uit het dagelijkse leven, zo vertelde me een collega. Zij herinnerde zich nog dat zij vroeger zelf ook vreugdevuren ontstaken en nog steeds hangt zij berketakken naast de deur. Ook trouwden vroeger heel veel mensen met Midzomernacht en veel Finse verjaardagen worden niet voor niets in maart en april gevierd.



En wij genoten nog tot in de kleine uurtjes van onze meegebrachte picknick, Marja van haar excentrieke buurman en Hannie en Ber waagden nog een dansje op de festivalgrounds.