Jammer Edsiel... Hoera Marija

En een emotionele Songfestivalweek is het geworden, met diepte- en hoogtepunten. De uitschakeling van Nederland op donderdag in de halve finale was een hele diepe. Het is wederom niet gelukt. Bij lange na niet zelfs, want gisteren na de uitslag van de finale bleek dat Edsilia slechts 21ste van de 28 is geworden. Ondanks meerdere supportacties van onze kant. Ik had alle Nokia collega's die ik ken een e-mail gestuurd om toch vooral op Nederland te stemmen, want Finland stond immers toch al in de finale. Samen met Hannie, Bertie en Ber die speciaal voor het Songfestival waren overgekomen, hebben we ons in het oranje gestoken en hebben de longen uit ons lijf geschreeuwd en gezongen. Bovendien heb ik me natuurlijk helemaal rot gestemd vanaf m'n Finse mobiele nummer. Ik heb wel tien keer gestemd. Het mocht allemaal niet baten. Edsiel kon de Oost-Europese hegomonie niet doorbreken. Eerlijk of niet-eerlijk, het was een groot gemis.

's Avonds en de dag erna op mijn werk, waren de steunbetuigingen gelukkig groot. Iedereen vond het onterecht dat Nederland (en ook wel Andorra en Denemarken) niet door waren. En je bent een toegewijd Songfestivalfan of niet... Ik had niet voor niks m'n huiskamer versierd met Songfestivalslingers. Ook zonder Nederland stond er een groot feest voor de deur.

Ook de vaderlandsliefde neemt extreme vormen aan in dit soort tijden.

Helaas heb ik het gedeeltelijk moeten missen door grote drukte op het werk, maar ook in de stad nam de Eurovisiekoorts grootse vormen aan. Toch eigenlijk wel leuk om Eurovisie mee te maken in een land dat er trots op is dat het gewonnen heeft en het festival en de organisatie daarvan nog serieus neemt... Op de Esplanada was een heuse Europamarkt georganiseerd en op het Senaatsplein waren veel optredens, waaronder Johnny Logan met een Fins fanfarekorps. (links)

Tussendoor toch ook nog wat tijd voor toeristisch Helsinki met Hannie en Bertie, zoals Suomenlinna (links) en Korkesaari, het eiland waar de dierentuin van de stad zich bevindt.

Maar toen was toch de avond aangebroken van het echte grote spektakel. Live de finale van het Songfestival! Iets waarvan ik toch al minstens 25 jaar droom. Eerst 5 minuten met de Eurovisietrein naar de Hartwall Arena.

Wij hadden uit piëteit met Edsiel onze oranje outfit thuisgelaten, maar hadden wel de Hollandse driekleur opgestoken. Anderen lieten wat uitbundiger hun toewijding blijken, voor bijvoorbeeld Georgië. Armenië of Finland.

En dan begint het spektakel, want dat was het zeker... Een enorme show (en dat voor een budget van EUR 10 miljoen) met veel afwisseling, leuke presentatoren en goede en minder goede liedjes. Met, op z'n Songfestivals, veel plagiaat dat net geen plagiaat is: de Sugababes uit Rusland, Kabouter Plop uit Oekraïne, Enya uit Georgië, Il Divo uit Letland, een mix van Tee Rex en de Scissor Sisters uit Zweden, Jamie Cullum uit Duitsland, een reincarnatie van Lenny Kuhr uit Litouwen, een "Latin" Gerri Halliwell uit Noorwegen, Take That uit Spanje, K3 uit Engeland en een mislukte Michael Jackson-imitatie uit Zwitserland. Het was er allemaal weer. Maar een van de mooiste liedjes won, een ballad uit Servië (dat wel), wat pathetisch gezongen (a la Celine Dion) door een gezellige pottenfamilie. En Mr. Lordi was ook nog even aanwezig, alleen niet om de prijs uit te reiken, want dat deed Joulupukki, oftewel de Kerstman, die even uit Rovaniemi was afgereisd.