Meer visite en Formule-1

Maar de volhouder wint, dus de zaterdag erop maar weer naar Paloheinä en die langlauf-latten onder. Zo moeilijk kan het toch niet zijn... en samen met Ber, lekker vertrouwd, ook een ervaren skiër. Ging aanvankelijk stukken beter, maar ja dan word je al gauw overmoedig en ga je het geaccidenteerde terrein van de bossen in en dan...

krijg je teveel snelheid en schiet je uit het spoor dus. Nou ja er kon nog net een gezellig plaatje met ons tweeën vanaf, maar voor mij hoeft dat langlaufen niet zo geloof ik. Een berg afskiën is veel relaxter. En anders toch maar eerst die lessen.

Zoals gezegd kwamen Maxime en Harry dat weekend (17 en 18 februari) ook nog even langs. 's Avonds maar eens een nieuw restaurant uitgeprobeerd Olo, erg trendy maar ook smaakvol en lekker dichtbij wederom. De dag daarna afgesproken om naar het vestingeiland Suomenlinna (of Sveaborg in het Zweeds) te gaan met de boot vanaf het centrale marktplein. Maar eerst nog een bezoekje gebracht aan de Russisch-orthodoxe Uspenski kathedraal, die helaas weer gesloten was.

De boot was binnen het kwartier bij het eiland en moest zich door het nodige ijs heen ploegen.

In de zomer is dit eiland een topbestemming met allerlei café's, restaurant, strandjes, muziek, theater en dergelijke, maar het heeft zeker ook in de winter zijn charme. De vesting Suomenlinna werd in 1750 door de Zweden opgericht ter verdediging tegen de Russen. Daarna door de Russen belegerd, aan puin geschoten door een Frans-Britse vloot in de Krimoorlog, en tegenwoordig werelderfgoed beschermd door Unesco. Gemotoriseerd verkeer is er verboden en er wonen zo'n duizend mensen.

Op het dorpsplein bij de kerk was ijsplezier voor jong en oud onder vrolijke accordeonbegeleiding, tot aan de vogeltjesdans toe.

Op Suomenlinna zijn de kannonen, kazernes en kazematten nog overal te bezichtigen, maar nu veelal in gebruik als culturele of restauratieve voorziening.





En Maxime was niet de enige link tussen Helsinki, ING en mij dat weekend. Commercieel actief is ING nooit in Finland geweest voor zover ik weet. Maar sinds de sponsoring van de Formule-1 sport, is ING ook hier present. Sterker nog, bij mij om de hoek, in het Fins design museum.

He, en hier hebben we hem in het echt! Uit het grootste Finse dagblad, de Helsingin Sanomat. Wel grappig die leeuw op dat "rem"-bordje.

Maar ja dan krijg je natuurlijk ook dit: de leeuw in duigen!

En ik heb er niks mee, met die Formule-1 coureurs, maar die Heikki Kovolainen mag er best wezen voor een Fin

Visite

Bijna vier maanden nu in Helsinki. De tijd voor visite is aangebroken! Twee weekenden opeenvolgend bezoek uit Nederland gehad. Eerst mijn broer Carlo en zwager Wim, de eerste familie die langs kwam en het weekend daarna ex-ING collega Maxime en zijn vriend Harry die het bezoek combineerden met een bezoek aan de glastentoonstelling van hun Belgische vriendin. Het eerste weekend stond in het teken van brood en spelen. Eerst op zaterdag een primeur voor alle drie: langlaufen in Paloheinä. Bereikbaar met bus 66 vanaf het Centraal Station van Helsinki, een temperatuurtje van -10 graden en een zonnetje, dus wat wil je nog meer. Ideaal ski-weer! Alleen dat langlaufen zelf...


... viel niet echt mee. Zelfs niet voor iemand die al wat vaker op gewone ski's heeft gestaan, zoals ikzelf. Zo'n berg afskieën is toch een heel ander verhaal. Dit kost echt heel veel meer energie en we hadden misschien toch wat lessen moeten nemen om die beweging een beetje te oefenen. Want zelfs bij die oudjes van 70 zag het er ontspannender uit dan bij ons.

Na afloop stonden de gezichten dan ook ietwat serieuzer. Dus na al dat harde werken, was het tijd voor ontspanning. Eerst uit eten natuurlijk, dit keer in het Engelse eetcafé van de Old Skipper aan het eind van mijn straat en daarna stappen, tot in de kleine uurtjes en in bijzondere uitgaansgelegenheden...

Op zondag daarom maar wat rustiger aan. Wandelen over de bevroren zeebaai, richting het centrum, even in kou poseren bij Alexander II en de kathedraal en een lekker kopje capuccino bij Kappeli. Daarna traditioneel Fins eten, bij Sea Horse natuurlijk.

Daarna moest ik weer aan het werk, maar hebben Carlo en Wim nog twee lekkere (koude) dagen gehad in Helsinki. Wandelen op de bevroren wateren blijft bijzonder, zeker als je dan ook nog de kunst van het ijsvissen kunt bewonderen.

's Avonds gezellig bij mij thuis eten en nog even ouderwets een kaartje leggen voordat de familie op woensdag weer met Air Berlin richting Dusseldorf (en Limburg) vertrok.

Teamdag

Zoals beloofd, wat meer over mijn collega's hier bij Nokia. We hebben namelijk onlangs een echte teamdag gehad. Met een vrij serieus ochtendprogramma dat in het teken stond van betere onderlinge samenwerking en hoe je elkaar het beste feedback kunt geven. Eerst aan de hand van kennismakingsspelletjes die we allemaal weleens gedaan hebben. Zo van: "Wie is volgens jullie degene die helemaal weg is van het Eurovisie Songfestival?" Een echte inkopper vond ik, want ik had net een paar weken van tevoren de hele afdeling rondgeschreeuwd dat ik kaartjes voor De Finale in Helsinki had weten te bemachtigen. Na nog wat gefröbel met rietjes en elastiekjes, waarbij teamspirit en rollen in de groep werden getest, en het echt serieuze brainstormen over daadwerkelijke probleemstellingen op de afdelingen, kwam het middagprogramma.

Opdracht: maak met je team van een pak rietjes, elastiekjes, paperclips, spijkers en papier een constructie die stand houdt als je er vanaf 1 meter hoogte een ei in gooit. Het ei mag niet breken. Zie hier het resultaat van ons geweldige teamdenken. Het ei brak niet toen het in onze Nokia-branded Box terechtkwam, maar stuiterde door het teveel aan elastiekjes weer terug en brak alsnog. Les: Houd ook altijd rekening met naijl-effecten.

Na de lunch gingen we over tot het luchtige gedeelte waarbij wat minder ingenieurskennis nodig was. Wel creativiteit trouwens, want de middag begon met het maken van lappen poppen die naderhand op intranet geveild zouden gaan worden ten behoeve van Unicef. Dit alles in het kader van het "Helping Hands" project van Nokia dat wereldwijd projecten steunt.

Het resultaat van team (vlnr) Teko, Salla en Saara: Zippy Marley, kleindochter van Bob, en dochter van Ziggy. Let vooral op het prachtige patroonknipwerk van mijn hand, maar natuurlijk staken de dames mij de loef af met hun haarvlechtwerk (Saala) en naaiwerk (Saara).





De gehele poppencollectie gaat nu het intranet op en wordt bij opbod verkocht voor het goede doel.

Daarna werd het tijd voor het sportieve gedeelte. Nou ja sportief, dan denk je in Finland al gauw aan ijshockey (nationale sport nummer 1) of langlaufen, maar wij gingen... curlen! Nou ik dacht tenminste, net als iedereen die deze "sport" wel eens op tv heeft gezien - eens in de vier jaar bij de Olympische winterspelen of op een verdwaalde sportzender op de kabel -, dat alleen ijverige huismoeders (met bezems vegen) of op wintersport gestelde bowlers dit doen. Eerlijk gezegd ben ik er niet echt veel anders over gaan denken, maar gelachen hebben we wel. We gingen er speciaal voor naar een curlinghal die gerund wordt door een - Finse - zilveren medaillewinnaar van wat Olympische Spelen geleden.

Aandachtig (!) luisteren we naar de instructies in het Fins (?). Gelukkig vertalen Satu (links van me) en Minna (rechts) af en toe wat voor me. En dat vegen !?!?

In de startblokken...

... en schuiven maar.

Nou ja voor wat het waard is, wij hebben dit geklooi gewonnen! Maar daarna werd het pas echt gezellig. Terug naar de stad om lekker te dineren en doorgaan tot in de kleine uurtjes...

... en natuurlijk is Teko daarbij met Satu en Petra, de intranetboys van iComms: Ville (links) en Jussi-Pekka, en onderaan Petra (alweer) en Antti (midden) en Terhi.


En voor wie het precies weten wil, mijn team, Internal Communications Business Support, bestaat behalve uit mijzelf uit zes dames: Saara, Terhi en Satu (zie de foto's hierboven) en...

Elina en ...

...Outi.

Krista was helaas ziek en kon er die dag niet bij zijn. Petra is onze afdelingssecretaresse (voor alle drie de iComms afdelingen) en mijn baas is...



David, behalve manager ook erg bedreven in het rijgen van kralen voor poppen.

Brrrrrrrrrrrrrrrrrr!!!!!!

Winter dus. En niet zo'n beetje. Het sneeuwt nu gemiddeld een paar dagen in de week en de andere dagen is het overdag koud en 's nachts stervenskoud. Vandaag (= dinsdag 6 februari), was het min 17 toen ik naar huis ging uit het werk en vannacht wordt het min 22. Ik weet niet of ik het al gemeld heb, maar vanaf de dag dat de winter hier goed is losgebroken, klaarde het humeur van de Finnen op. In november en december hoorde ik alleen maar geklaag over het weer. Het was veel te warm, het waaide te hard en er viel te veel regen en waar waren toch de echte Finse winters gebleven (Had ik dat niet eerder gehoord?). Mijn nuchtere antwoord was meestal dat het wel echte Nederlandse winters leken. Wij zijn immers niet anders gewend dan storm en regen. Het enige verschil is, dat het hier ook nog bijna de hele dag donker is.

Maar nu dan toch de echte winter is uitgebroken, begrijp ik wel wat ze bedoelen. Dankzij al die sneeuw lijkt het veel minder donker en als overdag de zon schijnt, valt die kou ook best mee. Op eerdere blogs hebben jullie plaatjes gezien van de straat waar ik woon, nu in de winter ziet die er zo uit.

In een land waar ze zo aan kou gewend zijn, hebben ze natuurlijk allerlei praktische oplossingen voor de kou. De huizen zijn uitzonderlijk goed geïsoleerd: driedubbele ramen en een dubbele voordeur. Dus binnen in mijn appartement is het altijd lekker warm. Maar ook buiten dealen ze handig met de kou. De dames hier beneden rechts op de foto hebben niet alleen een ijskrabber om de ruiten van hun auto's sneeuwvrij te maken. Aan het andere uiteinde van de krabber zit een handveger om eerst die dikke sneeuwlagen van soms ettelijke tientallen centimeters (in één nacht) te verwijderen.

De trottoirs worden al vanaf 's ochtends een uur zes sneeuwvrij gemaakt door kleine sneeuwschuivers die precies de breedte van het trottoir hebben. Aan de voorkant ruimen ze de sneeuw en aan de achterkant strooien ze grint (geen zout, want dat zet bij deze hoeveelheden sneeuw en ijs geen zoden aan de dijk). Het grint geeft, ook al gaat het daarna keihard vriezen, nog enigszins houvast. De sneeuw wordt op grote hopen bij elkaar geveegd en grote vrachtwagens halen van tijd tot de grote hopen sneeuw weg.

Maar ik ben evengoed blij dat ik een paar weken geleden degelijke Finse schoenen met dikke rubberzolen heb gekocht, want de meeste kleine ongelukken die in Finland gebeuren (enkele tienduizenden per jaar) zijn gebroken enkels en polsen bij mensen die onderuit zijn gegaan door de gladheid. Ik heb dan ook veel bewondering voor de durfals die onder deze omstandigheden nog de fiets bestijgen. Ik ging in Nederland al bij 1 centimeter sneeuw met m'n fiets onderuit (toch zeker zo'n keer of vijf gebeurd), dus ik moet er echt niet aan denken, ook al hebben de fietsbanden hier spikes in de winter.

Nee geef mij maar de mooie wintertafereeltjes op diverse plekken in de stad, waarvan ik graag overdag (bij een zonnetje) en al wandelend op mijn fijne schoenen, geniet.