6 December: Onafhankelijkheidsdag. Mijn tweede alweer. Maar dit jaar niet zomaar één, vandaag vieren we het 90-jarig bestaan van de Republiek Finland. Ik zie veel advertenties in kranten van ambassades en bedrijven die het land feliciteren. Maar voor de rest lijken de rituelen toch niet veel anders dan vorig jaar. De festiviteiten beginnen met een kranslegging bij het Graf van de Onbekende Soldaat, waarna een dienst volgt in de Lutherse kathedraal. Voor de gelegenheid zijn alle geloven bijeengebracht tijdens de dienst. Alles wordt natuurlijk live op YLE 1 uitgezonden.
Maar het hoogtepunt van de dag is ongetwijfeld de jaarlijkse Onafhankelijkheidsreceptie van de president, ons aller Tarja Halonen, in het Presidentiële Paleis. Duizenden handen worden geschud en twee miljoen Finnen zitten voor de buis om te kijken wie er dit jaar tot de gelukkige genodigden behoren. De belangrijkste gasten (ambassadeurs, kamerleden, ministers) volgen het laatst om te eindigen met een soort van staatsieportret van alle in leven zijnde (ex-)presidenten en hun partners. Na het officiële gedeelte volgt een "bal" tijdens welke het deftige gezelschap uit heuren bol gaat onder begeleiding van een Weense wals of zelfs een "live-gezongen" hip Jazz-nummertje.
Ik kan de verleiding niet weerstaan en ga, ondanks het slechte weer, naar het Senaatsplein om ter plekke de sfeer te proeven. Geen kip te zien op straat, het klopt dus, iedereen vergaapt zich achter de tv. Mijn buren in de straat hebben de kaarsen branden in hun vensters. De vlaggen hangen uit en alle winkeletalages zijn voor deze bijzondere dag in de nationale tweekleur gehuld. Winkels zijn die dag gesloten behalve alle kappers (alle genodigde dames moeten hun kapsels tot op het laatste moment laten bijwerken) en een handjevol restaurants in de buurt van het paleis waar later op de avond gezellig bijgekletst kan worden over hoeveel de woorden de president tegen jou gezegd heeft.
Bij het paleis staan veel politiebusjes en een rij auto's met cd-nummerborden. Het is ambassadeurstijd. De Nederlandse ambassadeur is kennelijk al afgeleverd want de auto staat op het parkeerterrein en de chauffeur staat gezellig te keuvelen met zijn Zuid-Afrikaanse, Noorse en Ierse collega.
Een dag later blijkt dat die twee miljoen Finnen vooral vrouwen en persmuskieten zijn die de jurken der dames hebben zitten beoordelen. Alle kranten staan vol met de 'best' en 'slechtst' geklede dames op het bal. Ik hoefde op het werk maar te roepen: "wie is deze dame eigenlijk?" duidend op een paginagrote foto van een blonde dame in een rood gewaad of al mijn vrouwelijke collega's sprongen tegelijkertijd van hun bureaustoelen om uit te leggen wie, wat, waarom en hoe. Tarja Saarela in dit geval, een ex-Miss Finland die het tot minister heeft geschopt, die drie echtscheidingen achter de rug heeft en waarvan ieder jaar weer de vraag is met wie ze ditmaal op de receptie verschijnt. Is het verbeelding of klinkt in menig van mijn vrijgezelle vrouwelijke collega's wat jaloezie door? En gast van het jaar (hij prijkt op alle voorpagina's) is natuurlijk wereldkampioen Kimi Raikkonen.
Niet alleen de kranten schrijven volop, ook wij buitenlanders worden keurig op de hoogte gehouden van de festiviteiten op de Engelstalige pagina's van de Helsingin Sanomat.
O ja en voor alle Republikeinen in Nederland, laat dit een les zijn. Ook al heb je geen Koningshuis, mensen willen gewoon een "Koninginnedag", want veel anders is dit echt niet.
Mijn foto's van de festiviteiten
